Ken je dat gevoel?
Dat je ergens maar niet aan begint, omdat je denkt dat je het niet kan, of dat het fout zou kunnen gaan? Die promotie, die studie, de halve marathon lopen, of hulp inschakelen voor je kind? Het voelt als een enorme berg, met een hele hoge top. En jij staat onderaan. Die berg lijkt gigantisch en jij voelt je klein. De afstand is zó groot. De uitdaging lijkt enorm. Het enorme wat tussen jou en de top staat, verlamt je. En je doet dus … niets. Je begint er niet aan. Je blijft staren naar de top…
Ik ben onlangs begonnen aan een specialisatie tot integratief kindertherapeut van maar liefst drie jaar. Ook voor mij voelde dat als een enorm hoge berg. Niet te bedwingen. Maar nu ik eenmaal de stap heb gezet, merk ik dat ik meegroei. Ik word groter en de berg kleiner: ik ben het gewoon aan het doen! Het enige dat ik te doen had was het zetten van een eerste stap
Het enige dat jij dus hoeft te doen, is ook een eerste kleine zetten. En na die stap nog een stap. En dan nog één. En ineens kijk je niet meer tegen die berg aan, maar loop je er op. Je merkt: ‘hé, ik ben op weg!’. En denkt blij: ‘zo moeilijk was het helemaal niet!’
Dan zie je een richtingwijzer en vrolijk volg je je pad omhoog. En voor je het weet, sta je bovenaan. Op de top van de berg die onbereikbaar leek. En je voelt je fantastisch. En ook opgelucht: je bent blij dat je die eerste stap hebt durven zetten!
Hik jij ook aan om de eerste te zetten naar hulp voor jou en je kind? Omdat het net weer even iets beter ging? Omdat je niet weet waar die weg je naar toe gaat leiden? Omdat je je afvraagt of je het wel aankan? Omdat je niet zeker bent of het gaat werken? Of omdat je bang bent dat je het fout hebt gedaan met je kind?
Ik kan je verzekeren dat het niet zo is. Je hebt alleen nog niet die oplossing gevonden, die in deze situatie bij jouw kind werkt. Laten we samen vinden. Dan ben ik jouw eerste stap. En je richtingwijzer.
Groet, Leonie