‘Ik kom helemaal niet aan werken toe!’ hoor ik van ouders om me heen, die nu verplicht vanuit huis werken met hun kinderen erbij. Iedereen voelt een soort paniek, want de verantwoordelijkheid naar het werk zorgt voor een spagaat met de rol die we thuis te vervullen hebben. En dan komt daar nu ook nog de huiswerkbegeleiding bij…
Ik had in eerste instantie ook verwacht dat ik meer aan werken toe zou komen, dan me lukt. Ik heb watten in mijn hoofd. Niet van de griep, corona of verkoudheid, maar van het schakelen naar de nieuwe situatie… Er stond me iets in de weg om me over te geven aan de nieuwe werkelijkheid. En dat is het oude leven …
Pijn
Ik had te aanvaarden dat het oude leven er niet meer is. Ik had deze week zoveel leuke dingen gepland: natuurlijk de sessies met kinderen, maar ook een paar intakes voor nieuwe trajecten, een supertoffe workshop voor 24 ouders met kinderen rond de 9, een ontbijt met collega-ondernemers. Dus dat deed best even een beetje pijn. Het kostte even tijd om het te aanvaarden.
Aanvaarding…
Want als je niet aanvaardt dat je als ouder minder dan normaal aan je werk toekomt, dan ga je mopperen en word je kortaf. En dat gedrag krijg je dan weer gespiegeld terug van je kinderen. En voor je het weet zit je met z’n allen in een vicieuze cirkel. Te mopperen….
Daarom besteed ik in mijn sessies met kinderen, maar ook in de oudergesprekken, tijd aan aanvaarding van de situatie zoals hij is. Dat je kind op dit moment meer boos is dan normaal, of juist teruggetrokken. Dat jij als ouder het zwaar hebt daarmee.
Rust
❤ Want door aanvaarding komt er rust.
❤ En in rust verdwijnen de watten in je hoofd. Of je tunnelvisie.
❤ En ontstaat er ruimte.
❤ Ruimte om helderder te kunnen denken wat nu nodig is.
Dan vinden kinderen ineens antwoorden bij zichzelf in plaats van dat ze de antwoorden van anderen of mij verwachten. Het enthousiasme en de opluchting die dan zichtbaar wordt bij een kind: het is goud waard.
Waarom ‘het is zo’ tegen jezelf zeggen niet helpt
Maar hoe doe je dat: aanvaarden dat je in een giga spagaat zit? Zeggen ‘ik aanvaard het’ tegen jezelf, helpt dan niet. Want dat is een zin in je hoofd, terwijl het gaat om een gevoel in je lichaam. Een gevoel van verdriet om de oude situatie en vaak ook een gevoel van angst voor de nieuwe. Dat gevoel heeft troost en geruststelling nodig, alsof dat gevoel een ander persoon in jezelf is.
Hoe kun je dan wel aanvaarden?
Wil jij deze coronasituatie echt aanvaarden? Probeer de volgende oefening dan eens uit :
❤ Ga even lekker zitten en sluit je ogen
❤ Adem naar de plek waar je de spagaatspanning voelt in je lichaam
❤ Vertel jezelf dat je niet alles meer op het oude level kan doen (doe alsof je het aan die plek in je lichaam vertelt waar de spanning zit)
❤ Vertel dan jezelf dat het oké is, dat je niet alles meer kan doen wat je wil
❤ Zucht een keer diep en voel hoe je lichaam zich ontspant
❤ Hoe voelt die plek van de spanning nu aan?
❤ Blijf rustig zitten
❤ Stel jezelf dan de vraag wat je nodig hebt
❤ Wacht tot een antwoord je invalt
❤ Dan heb je je nieuwe richting
Mooi hè, het werkte vandaag ook weer voor mij, want zie hier: ineens weer een nieuwe blog in no time online! En inspiratie voor heel veel andere dingen ❤.
Enne: deze oefening kun je ook met je kinderen doen. Als zij iets te aanvaarden hebben. Bijvoorbeeld dat ze niet naar opa of oma kunnen, geen CITO-toets kunnen maken, of niet meer mogen voetballen of hockeyen.
Laat je me weten hoe het voor je/jullie was?
❤
leonie
P.S. Wil je hier bij begeleid worden? Dat kan! Bekijk de informatie of maak direct een afspraak.